فیلم های بازیگر David داوود مرتب سازی بر اساس سال

داوود (به عبری: דָּוִד، به معنای «محبوب») مطابق روایت تنخ به مدت ۴۰ سال در حدود سال‌های ۱۰۱۰ تا ۹۷۰ قبل از میلاد پادشاه سلطنت متحده اسرائیل بود. اکثر محققان داوود را شخصیتی تاریخی می‌دانند اما اعتقاد دارند او به‌معنای واقعی کلمه یک پادشاه نبوده و روایات دینی در موردش اغراق کرده‌اند.
مطابق روایت تنخ، بعد از بروز اختلاف میان یهوه و شائول، یهوه به سموئیل دستور داد نزد یسی برود و پسر او را به عنوان پا ... ادامه ...

داوود (به عبری: דָּוִד، به معنای «محبوب») مطابق روایت تنخ به مدت ۴۰ سال در حدود سال‌های ۱۰۱۰ تا ۹۷۰ قبل از میلاد پادشاه سلطنت متحده اسرائیل بود. اکثر محققان داوود را شخصیتی تاریخی می‌دانند اما اعتقاد دارند او به‌معنای واقعی کلمه یک پادشاه نبوده و روایات دینی در موردش اغراق کرده‌اند.
مطابق روایت تنخ، بعد از بروز اختلاف میان یهوه و شائول، یهوه به سموئیل دستور داد نزد یسی برود و پسر او را به عنوان پادشاه جدید مسح کند و او نیز داوود را یافت و چنین کرد. مدتی بعد، داوود به عنوان نوازنده به دربار شائول برده شد و صدای ساز او پادشاه را از روح شیطانی که آزارش می‌داد در امان نگه می‌داشت. در ادامه روایت، میان اسرائیل و فلیسطی‌ها جنگی درگرفت و داوود در این جنگ به عنوان پهلوان اسرائیل با جالوت که پهلوان فلیسطی‌ها بود جنگید و او را شکست داد. روایت می‌گوید بعد از جنگ، داوود میان اسرائیلیان بسیار محبوب شد و این حسادت شائول را برانگیخت که باعث شد داوود از ترس جانش فرار کند اما در واقعیت احتمالاً او برای غصب سلطنت تلاش کرده و شکست خورده‌است. داوود سپس مدتی با غارت دهکده‌های اطراف گذران زندگی کرد و نهایتاً، به عنوان مزدور به خدمت فلیسطی‌ها درآمد.
داوود با کمک ابیجایل توطئه کرد و نابال، شوهر ابیجایل که مرد ثروتمندی بود، را به قتل رساند. سپس ابیجایل را به زنی گرفت و ثروت نابال را تصاحب کرد؛ در اثر این اتفاقات بر قدرتش افزوده شد و بزرگان یهودا او را پادشاه اعلام کردند. در ادامه، میان فلیسطی‌ها و اسرائیل جنگی درگرفت که شائول در آن کشته شد و پسر او ایشبعل با کمک فرمانده ارتش ابنیر به قدرت رسید اما مدتی بعد داوود هر دو را با توطئه به قتل رساند و راه سلطنت اسرائیل برایش هموار شد. او در آغاز سلطنتش بر اسرائیل اورشلیم را فتح کرد و پایتختش و همچنین تابوت عهد را به آن شهر انتقال داد.
داوود در سال‌های بعدی سلطنت خود با بث‌شبع که همسر اوریای حتی بود، زنا کرد و با حامله‌شدن بث‌شبع، داوود برای قتل اوریا توطئه‌چینی کرد. بعد از این اتفاقات، خدا ناتان نبی را نزد داوود فرستاد تا او را سرزنش کند و به او اطلاع داد فرزند اولش از بث‌شبع، خواهد مُرد و خانواده‌اش درگیر جنگ خواهد شد. چندی بعد، امنون پسر ارشد و ولیعهد داوود به خواهر خود تامار تجاوز کرد اما داوود که امنون را بسیار دوست می‌داشت، او را مجازات نکرد. ابشالوم، برادر تنی تامار، برای انتقام امنون را کشت و بر داوود شورید و او را از اورشلیم بیرون راند اما داوود موفق شد شهر را پس بگیرد و ابشالوم را بکشد. ادامه روایت داوود را چون پیرمردی نمایانده که قدرت جسمی و ذهنی خود را از دست داده‌است؛ بث‌شبع و ناتان نبی با همکاری هم داوود را فریب دادند تا سلیمان پسر بث‌شبع را به جای آدونیا که وارث قانونی بود، جانشین خود کند. داوود پذیرفت و اندکی بعد مرد و در اورشلیم دفنش کردند.
هر چند اکثر محققان معاصر داوود را شخصیتی تاریخی محسوب می‌کنند اما اعتقاد دارند که روایات دینی دربارهٔ زندگی و سلطنت او صحیح نیستند. آنان داوود را مبارزی تشنه قدرت می‌دانند که خصیصه‌های اخلاقی‌اش با معیارهای امروز همخوانی نداشته‌است. او قلمرو، قدرت و دستاوردهای محدودتری از آنچه تنخ می‌نمایاند داشته و نویسندگان تنخ ضعف‌هایش را پوشانده و دربارهٔ او بزرگنمایی کرده‌اند. در نظر تاریخ‌پژوهان، داوود به معنای واقعی کلمه یک پادشاه نبوده و باید در نقطه‌ای میان پادشاهان و خوانین عشیره‌ای قرار داده شود. همچنین، دسته دیگری از محققان صحت تاریخی روایات تنخ را به کل رد می‌کنند و داوود را شخصیتی افسانه‌ای و مشابه شاه آرتور می‌دانند که بعدها به وجود آمده‌است. داوود شخصیت مورد توجهی در ادیان ابراهیمی، هنر، ادبیات و سیاست بوده و هست.
در اسلام، داوود یکی از پیامبران خدا محسوب می‌شود و قرآن او را «خلیفه الله» خوانده‌است. قرآن اشاره‌هایی گذرا به سرگذشت داوود کرده که نشان می‌دهد آن داستان‌ها از قبل نزد اعراب رایج بوده‌اند. روایت زنای داوود با بث‌شبع در قرآن وجود ندارد اما داستانی که ناتان پس از رابطه داوود با بث‌شبع برای سرزنش او تعریف کرد به گونه‌ای دیگر در قرآن بازگو شده‌است. در تفاسیر اولیه اسلامی، داستان توبه داوود در قرآن را به این قصه مرتبط دانسته‌اند ولی با گذشت زمان، مفسران از این تفسیر فاصله گرفتند و روایات اسلامی و به‌خصوص منابع شیعه، اغلب آن را از تحریفات دینی و ناسازگار با اخلاق پیامبران الهی و در نتیجه ساختگی به حساب آورده‌اند.